Ræða Höllu Hrundar Logadóttur, alþingismanns, í eldhúsdagsumræðum á Alþingi miðvikudaginn 11. júní 2025:
Kæru landsmenn.
Fyrir stuttu rakst ég af tilviljun á merkilegan fyrirlestur um áhrif valds á hegðun og samskipti. Þar fjallaði prófessor við Berkeley háskóla í Bandaríkjunum um rannsókn sem nýtti Matador-spilið til að skoða þessi tengsl, en spilið sem við þekkjum flest, gengur út á að sá sem nær að safna sem mestum auð í gegnum fasteignakaup og fjárfestingar, vinnur leikinn. Hinir verða gjaldþrota.
Í Matador tilrauninni fékk helmingur þátttakenda umtalsvert forskot; Þeir fengu tvisvar sinnum meiri pening, 2 teninga, og tvöföld verðlaun í leiknum. Niðurstaðan var áhugaverð; þeir sem fengu slíkt forskot sýndu fljótt valdmeiri hegðun og minni samkennd í spilinu. Þegar þeir voru svo spurðir út í árangurinn, gleymdu flestir nefna forskotið sem þeir fengu en þökkuðu árangurinn þess í stað hæfni sinni og góðum ákörðunum.
Niðurstöður rannsóknarinnar eru í takt við fleiri sem benda til þess að völd geti aukið sjálfhverfu. Og stóra áhyggjuefnið er að þegar þegar slíkur hroki nær yfirhöndinni að þá töpum við hæfninni til að hlusta á ólík sjónarmið og átök dýpka.
Slík átök birtast okkur oft í þessum þingsal og mig langar að nefna þrjú dæmi um áskoranir þar sem þurfum að hlusta betur, óháð því hver fer með valdið.
Fyrsta dæmið er eftirfarandi. Í auðlindamálunum höfum við skapað orkumarkað sem minnir óþægilega á eftirlitslausan fjármálamarkaðinn fyrir hrun. Raforkuverð hefur aldrei hækkað jafn hratt. Skortur á framtíðarsýn hefur leitt af sér að tugir vindorkuverkefna í erlendri eigu eru í bígerð og valdið er hjá þeim sem vilja margar virkjanir hratt á meðan rödd náttúruverndar þagnar. Við eigum að framleiða meiri orku en við megum ekki líta á ráðstöfun takmarkaðra auðlinda, lands og víðerna, sömu augum og kaup á götum eða húsum í Matador leiknum.
Lítum á annað dæmi. Veiðigjöldin eru afar mikilvægt úrlausnarefni en það er óásættanlegt að ofbeldi, líkt og í skólum barnanna okkar í vetur fái ekki sömu athygli hér á þingi. Við þurfum kjark til að ræða orsakir, eins og ójöfnuð, árekstra við innflytjendur, og þverrandi andlega líðan. Sættum okkur ekki við hnífaburð. Bregðumst við faraldri ofbeldis af sömu festu og Almannavarnir grípa til þegar náttúruvá eins og eldgos steðjar á. Þá koma allir saman, aðgerðir eru skýrar og mat á árangri er stöðugt þar til hættan er yfirstaðin. Ofbeldi er vá sem þarf sams konar aðgerðarfestu.
Þriðja dæmið er húsnæðismarkaðurinn. Við þurfum að passa að forgjöf og heppni ráði því ekki hvort þú eigir þak yfir höfuðið og vextir verða að lækka. Uppbygging íbúðarhúsnæðis á ekki bara að vera á forsendum þeirra ríku. Áður var hagkvæmara húsnæði byggt svo að fleiri kæmust að. Húsnæðismál eru lífsspursmál og húsnæðismarkaður má ekki vera í leikur anda Matador spilsins.
Kæru landsmenn.
Þegar Íslenska þjóðin varð sjálfstæð áttum lítið annað en landið sjálft og fullveldið. Með einstakri samvinnu byggðum við hins vegar upp tengsl við aðrar þjóðir og framsýna innviði líkt og héraðsskólinn á Laugarvatni og hitaveitan eru dæmi um: Þessi verkefni höfðu samfélagslegt gildi langt umfram fjárhagslegan ávinning þess tíma. Þess vegna erum við rík þjóð í dag með dýrmæt spil á hendi og okkur eru allir vegir færir.
Förum því úr sundrung í samvinnu. Því meira sem við sýnum auðmýkt, samvinnuvilja og hlustun á ólík sjónarmið, ekki síst hér á þingi, óháð því hver fer með valdið, þeim mun betur mun okkur farnast.
Ég vil enda á orðum ömmu minnar heitinnar, sem bar hið fallega og táknræna nafn Friðgerður, sem merkir vörn friðarins, sagði eitt sinn við mig; „Það verður enginn betri manneskja á því að hafa það betra.“ Það sem skilgreinir okkur eru verkin og heilindin á bakvið þau. Og þar er samvinna okkar sterkasta afl.
***
