Month: February 2017

„Hæstv. forseti. Ég kem hér til að eiga samtal við hv. þm. Hönnu Katrínu Friðriksson um margumrætt áfengisfrumvarp. Frá því að frumvarpið var lagt fram hefur m.a. landlæknir stigið fram og sagt, með leyfi forseta:
„Mitt álit og álit embættisins er alfarið á móti. Við leggjumst gegn þessari tillögu og það er í sjálfu sér sorglegt að hún skuli vera komin fram enn og aftur.“
Einnig segir hann að eðlilegt sé að þeir sem vinna að því að stuðla að bættri heilsu landsmanna leggist á móti þessu frumvarpi. Allar rannsóknir sem liggja fyrir bendi til að aukið aðgengi að áfengi leiði til aukinnar neyslu. Hann tekur jafnframt fram að hann sé sérstaklega að tala um viðkvæma hópa líkt og ungt fólk og þá sem þola ekki áfengi og þar af leiðandi aukið tjón fyrir heilsu fólks og aukinn kostnað fyrir þjóðfélagið.
Þegar við skoðum síðan umsagnir um umrætt mál frá fyrri kjörtímabilum þá varar fjöldi fagaðila úr heilbrigðis- og félagsvísindum við samþykkt frumvarpsins en þeir sem mæla með því koma úr verslun og þjónustu.
Virðulegur forseti. Í stefnuyfirlýsingu núverandi ríkisstjórnar segir meðal annars:
„Mótuð verður heilbrigðisstefna sem samhæfir og treystir heilbrigðisþjónustuna, bætir lýðheilsu og stuðlar að heilbrigði landsmanna.“
Þar segir jafnframt:
„Við stefnumótun og áætlanagerð stjórnvalda verði gætt að áhrifum á heilsu og líðan íbúa. Dregið skal til framtíðar úr beinum og óbeinum kostnaði fyrir samfélagið allt með því að efla starf á sviði forvarna og lýðheilsu.“
En nú spyr ég: Hvernig geta þessir ólíku þættir farið saman, þ.e. að bæta lýðheilsu en auka um leið aðgengi að áfengi? Þar sem ég veit að bæði ég og hv. þm. Hanna Katrín Friðriksson höfum báðar áhuga á aukinni lýðheilsu og heilbrigði landsmanna, spyr ég hana: Ætlar hún að samþykkja umrætt frumvarp eða er hún sammála okkur sem erum á móti og hlustum á orð fagfólks í heilbrigðis- og félagsvísindum?“
Elsa Lára Arnardóttir í störfum þingsins 7. febrúar 2017:

„Hæstv. forseti. Ég er hér í dag til að ræða málefni sem snertir barnafólk á landsbyggðinni. Á síðastliðnum árum og áratugum hefur fæðingarþjónusta á landsbyggðinni verið skert gríðarlega mikið og er í dag aðeins hægt að fæða börn á örfáum stofnunum á landinu. Þessum skerðingum hefur ekki verið fylgt eftir hvað varðar stuðning við foreldra sem þurfa að sækja fæðingarþjónustu langa leið og þurfa jafnvel að halda tvö heimili á meðan beðið er eftir fæðingu, sem geta verið nokkrir dagar og allt upp í nokkra mánuði.
Hv. þm. Framsóknarflokksins, Silja Dögg Gunnarsdóttir, hefur lagt fram frumvarp sem snýr að því að lögum verði breytt svo að þeir foreldrar sem búa fjarri fæðingarstað og þurfa að bíða fæðingar fjarri heimili fái þann tíma sem viðbót við fæðingarorlof. Þetta frumvarp er mikilvægur hluti í að bæta úr þessu vandamáli en það þarf að huga að fleiri þáttum. Röskun á heimilislífi, kostnaður við að halda tvö heimili, barnapössun, vinnutap — þetta eru aðeins nokkur atriði sem þarf að huga að. Í dag er enginn styrkur í boði fyrir fólk í þessum aðstæðum nema hægt er að fá greiddan ferðakostnað frá heimili að fæðingardeild og til baka. Ástæðan sem er gefin er sú að fólk velur sjálft að búa á stað fjarri fæðingardeild og því er þetta á þeirra kostnað. Það er að mínu mati ekkert jafnrétti í því.
Einn kostur í stöðunni væri að hafa sérstaka verðskrá fyrir fólk í þessari stöðu á sjúkrahóteli en í dag þarf barnsfaðir að greiða 6 þús. kr. á sólarhring á meðan móðir, sjúklingurinn, greiðir tæpar 1.500 kr á sólarhring. Þarna þarf líka að huga að jafnrétti.
Ég vil biðla til þingsins að hafa þetta í huga og koma þessum málum í góðan farveg. Það er alveg nógu mikið álag að koma nýju lífi í þennan heim án þess að fjárhagsáhyggjur og fleira bætist þar ofan á.“
Lilja Sigurðardóttir í störfum þingsins 7. febrúar 2017:

,,Virðulegi forseti. Mig langar að fara aðeins aftur yfir eitt mál sem var til umræðu í óundirbúnum fyrirspurnum í gær. Þá kom í ljós að ríkisstjórnin hefur ekkert haft fyrir því að meta hið þjóðhagslega tap sem verður vegna sjómannaverkfallsins. Ráðherrann kom í pontu og hún gat ekki sagt mér neitt um hvert tapið væri. Mér fannst ótrúlegt að heyra ráðherrann segja að ekki stæði til að fara í neinar aðgerðir, ekki stæði heldur til að íhuga lagasetningu er varðar þetta mál, en hins vegar var heldur ekki búið að skoða málið hjá ríkisstjórninni. Ég verð að segja eins og er að þegar maður skoðar þær tölur sem um er að ræða þá sér maður að á meðan allur íslenski skipaflotinn liggur óhreyfður þá glatast auðvitað verðmæti. Ég leit aðeins á greiningu Sjávarklasans sem var birt 27. janúar sl. og þar segir, með leyfi forseta:
„Þó má ætla að því lengra sem líður á verkfallið og bæði viðskiptasambönd glatast og framleiðsla minnkar geti það numið allt að 900–1.300 milljónum króna á dag …“
Verið er að tala um tapaðar útflutningstekjur upp á 640 millj. kr. Fyrir utan það er mjög dýrt að hafa skip, verksmiðjur og fólk iðjulaust svo dögum skiptir. Tæknifyrirtæki hafa verulegar áhyggjur af þessu, að verkefni tefjist, og flutningafyrirtæki eru sögð hafa orðið fyrir tapi eða samdrætti frá 20% til 90%. Alvarlegustu afleiðingarnar eru þó þær að við glötum erlendum mörkuðum.
Það verður að segjast eins og er að fyrri ríkisstjórnir hafa skipað vinnuhópa og starfshópa vegna málefna sem ekki eru jafn umfangsmikil. Ég held að það sé afskaplega brýnt að ríkisstjórnin átti sig á því um hversu stórt mál er að ræða. Ég er hins vegar sammála því sem hv. þm. Gunnar I. Guðmundsson segir, auðvitað skiptir alveg gríðarlegu máli að sjómenn og allir geti samið um sín kjör, en við getum ekki horft fram hjá því hversu alvarleg staðan er.”
Lilja Dögg Alfreðsdóttir í störfum þingsins 1. febrúar 2017. 

,,Hæstv. forseti. Í gær flutti ég forgangsþingmál okkar Framsóknarmanna en það var þingsályktunartillaga um heilbrigðisáætlun. Góðar umræður voru um málið og langar mig að nota þetta tækifæri hér og nú til að þakka þeim hv. þingmönnum sem tóku þátt. Tillagan er nú komin til hv. velferðarnefndar og vona ég sem 1. flutningsmaður málsins að allir þingmenn leggist á eitt við að koma málinu áfram. Ég bind einnig miklar vonir við að hæstv. heilbrigðisráðherra muni vinna þessa heildstæðu tillögu áfram í vinnu sinni við stefnumótun í heilbrigðismálum, það fari ekki fyrir þessari áætlun eins og of mörgum að þær dagi uppi eftir samþykktir hv. þingmanna.
Markmið tillögunnar er að hæstv. heilbrigðisráðherra vinni heilbrigðisáætlun fyrir Ísland. Heilbrigðisáætlunina skal vinna í samráði við fagfólk í heilbrigðisstéttum því að það er það sem þekkir til aðstæðna, sóknarfæra og þess sem betur má fara í kerfinu. Mikilvægt er að fagfólk komi víða að af landinu því að aðstæður geta verið mismunandi í okkar annars ágæta heilbrigðiskerfi eftir því hvort um er að ræða heilsugæslu á landsbyggðinni eða t.d. Landspítalann. Við gerð heilbrigðisáætlunar skal taka tillit til landfræðilegra þátta eins og samgangna og fjarlægðar milli byggðarlaga. Það er nauðsynlegt því að sameinaðar heilbrigðisstofnanir eru víða um landið, þær sinna sumar heilu landsfjórðungunum og oft er um erfiðan veg að fara milli starfsstöðva stofnana.
Við gerð heilbrigðisáætlunar skal einnig taka tillit til íbúaþróunar á starfssvæðum heilbrigðisstofnana, aldurssamsetningar íbúa, staðsetningar sjúkrabifreiða, aðgangs að sjúkraflugi, fjölda ferðamannastaða og sumarhúsabyggða svo eitthvað sé nefnt. Við gerð áætlunarinnar verði jafnframt litið til þess hvort sóknarfæri sé í því að nýta auð sjúkrarými á heilbrigðisstofnunum á landsbyggðinni og létta þannig álaginu á Landspítalanum.
Ég hvet hv. þingmenn til að hjálpa okkur Framsóknarmönnum með þetta mikilvæga mál. Við þurfum að svara: Hver er framtíðarsýn stjórnmálamanna og fagfólks í greininni? Hvert ætlum við að stefna? Viljum við efla heilbrigðisstofnanir á landsbyggðinni eða ætlum við okkur að leysa vandann með einkavæðingu eða auknum einkarekstri? Þetta eru stórar spurningar en taka þarf ákvörðun og kominn er tími til.”
Elsa Lára Arnardóttir í störfum þingsins 1. febrúar 2017. 

,,Hæstv. forseti. Við stöndum á tímamótum, ekki bara hér á litla Íslandi heldur heimurinn allur. Við tölum um ný stjórnmál, inn með samtalið og út með það sem sumir vilja kalla „gamaldags karlapólitík“, minna fúsk og meiri fagmennsku og allt það.
Hæstv. forseti. Ég get vel tekið undir sumar þessar fullyrðingar og ég er ótrúlega upp með mér og ánægð yfir því trausti sem mér er sýnt með því að fá að starfa að framtíðarþróun lands okkar, fá að leggja mitt af mörkum til að gera gott land enn betra. Þess vegna veldur það mér meiri háttar vonbrigðum að þeir flokkar sem nú sitja saman í ríkisstjórn og kenna sig við frjálslyndi, samræðustjórnmál og fleiri fína frasa hagi sér ekki í samræmi við það sem þeir segjast vilja vera og gera. Hvað á það að þýða að þingmenn Sjálfstæðisflokksins sitji sem formenn í sex af átta fastanefndum Alþingis, fulltrúi Bjartrar framtíðar í einni og fulltrúi Viðreisnar í annarri? Hvað á það að þýða að stjórnmálaflokkar sem sitja í mjög veiku lýðræðislegu umboði með aðeins eins manns meiri hluta einoki formannssæti í öllum nefndum þingsins?
Slíkt á ekkert skylt við samráð og samtal. Ég vona að menn sjái sóma sinn í því að bæta úr þessu. Ef menn vilja í alvörunni aukna samvinnu skulu þeir sýna það í verki með því að láta formannssæti eftir til minni hlutans á þinginu. Eða eru þingmenn stjórnarflokkanna kannski bara sáttir við þetta fyrirkomulag?
Forseti. Hv. þingmenn. Veikur meiri hluti verður enn veikari með þessu áframhaldi. Þetta er ekki góð byrjun hjá nýrri ríkisstjórn. Ég spái því að hún verði ekki langlíf með þessu áframhaldi.”
Silja Dögg Gunnarsdóttir í störfum þingsins 1. febrúar 2017.